Chester Bennington vijf jaar dood: met Linkin Park de stem van een generatie

Chester Bennington zong over zijn problemen en bereikte daar een wereldpubliek me.
De zanger van Linkin Park leek na turbulente tijden zijn leven op de rails te hebben, maar maakte op 20 juli 2017 toch een einde aan zijn leven.
Woensdag is het vijf jaar geleden dat de destijds 41-jarige zanger overleed.

Bennington maakte een einde aan zijn leven op de dag dat Soundgarden-zanger Chris Cornell 53 jaar zou zijn geworden.
Zijn goede vriend beroofde zichzelf in mei van hetzelfde jaar van het leven. Bennington was zwaar aangedaan door Cornells dood en zong op zijn begrafenis.
Net als Cornell liet Bennington familie achter. Bij twee vrouwen had hij zes kinderen.

De zelfgekozen dood van de zanger kwam hard aan in de muziekwereld. Linkin Park geldt sinds het in 2000 uitgebrachte Hybrid Theory als een van de grootste bands ter wereld. De mix tussen rap en harde rock was in die tijd een populair genre en op de debuutplaat van Linkin Park kwam dat op een nieuwe manier samen.

Met de singles One Step Closer en Crawling groeide de bekendheid van de band gestaag, maar de echte klapper kwam met In the End.
Het nummer werd een wereldwijde hit en betekende de absolute doorbraak voor de band uit Los Angeles.

Vanaf 1996 was de band onder verschillende namen actief, maar het felbegeerde platencontract bleef uit.
Bennington kwam in 1999 bij de band. Het bleek een goede combinatie.
De band werkte hard en verspreidde online zijn eerste muziek, wat uiteindelijk tot een flinke platendeal leidde.

In de herfst van 2000 kwam Hybrid Theory uit. Naar schatting zijn er ruim 27 miljoen exemplaren van het debuutalbum verkocht, wat het debuut wereldwijd het bestverkochte album van 2001 maakte. Linkin Park was al na één album een megaband geworden.

Bennington schreeuwde de pijn van zich af

De band geldt als een van de vertegenwoordigers van het nu metal-genre, waarin stevige gitaren samenklinken met rap.
De stroming ontstond in de jaren negentig en vond via bands als Korn en Limp Bizkit al de weg naar de hitlijsten.
Linkin Park wist metal en elektronische muziek te combineren met de raps van de andere voorman, Mike Shinoda.
Maar de vocalen van Bennington waren het kenmerkendste onderdeel van het geluid van de band.

In de donkere teksten schreeuwde Bennington de pijn van zich af. Zijn jeugd werd gekenmerkt door problemen in zijn woonplaats Phoenix.
Op zijn elfde gingen zijn ouders uit elkaar. In die tijd werd hij jarenlang seksueel misbruikt door een vriend van zijn vader, iets wat hij lang verzweeg.
Als jongvolwassene stuurde zijn moeder hem het huis uit omdat hij drugs dealde.

Hij besloot zijn droom om professioneel muzikant te worden na te jagen. De muziek bleek een uitlaatklep voor zijn frustraties.
In Phoenix was hij in verschillende bands actief. Met Grey Daze nam hij drie albums op, voordat hij in 1998 uit de band stapte.
Toen de kans zich voordeed om auditie te doen voor Linkin Park, besloot hij met zijn gezin naar Los Angeles te trekken.

Tieners en twintigers herkennen zich in worstelingen

Drie jaar later zat hij in de populairste band van de Verenigde Staten. In navolging van Hybrid Theory bracht Linkin Park met Meteora en Minutes to Midnight twee redelijk goed ontvangen opvolgers uit. Numb/Encore, een samenwerking met rapper JAY-Z, was een grote hit in 2004.
Het immense succes van het debuut werd niet meer geëvenaard, maar de band bleef van grote invloed.

“Kruipend in mijn vel. Deze wonden zullen niet genezen”, zingt Bennington op Crawling. “Het enige wat ik wil doen is meer op mij lijken en minder op jou lijken”, klinkt het op Numb. Miljoenen tieners en twintigers herkennen zich in de worstelingen waar Bennington over zingt.

Worstelingen bleven voor Bennington actueel. Ook in zijn leven als succesvol zanger hield hij persoonlijke problemen, zoals een drugsverslaving en een drankprobleem. In 2005 scheidde hij van zijn vrouw, maar hij bleef niet lang alleen. Een jaar later trouwde hij met voormalig Playboy-model Talinda Ann Bentley, met wie hij drie kinderen kreeg.

De laatste jaren leek het beter te gaan met de zanger. In interviews verkondigde hij zijn drugsproblemen onder controle te hebben.
Met passie en plezier vertelde hij over het gezinsleven.

‘Er brandt altijd wel ergens een lichtje’OOR-journalist

Tim Veerwater sprak eerder dit jaar uitgebreid met Bennington in Amsterdam.
Hij merkte niet dat de zanger niet goed in zijn vel zat. “In de drie kwartier dat ik hem sprak, maakte hij een heel vrolijke indruk.
Hij was verwachtingsvol voor de nieuwe plaat”, zegt Veerwater. “Hij zag juist alles positief in, zoals de titel van de nieuwe plaat,One
More Light. Dat betekende volgens hem hoop, er brandt altijd wel ergens een lichtje.”

Ook Soundz-hoofdredacteur Jean-Paul Heck zag iemand die vrolijk overkwam toen hij Bennington in het voorjaar sprak. “Ik kreeg echt de indruk dat hij in rustiger vaarwater terecht was gekomen”, zegt hij. “Ook zijn bandgenoot Shinoda vertelde dat het weer goed ging met Bennington.”

Heck ontmoette Bennington eerder in 2007. Toen vertelde de zanger dat hij net clean was. “Hij was wat wantrouwend tegenover de pers”, aldus Heck.
“Hij wist dat veel journalisten graag willen vragen naar de problemen die hij heeft gehad. In de muziek was hij gevoelig voor kritiek. Altijd op zoek naar bevestiging.”

Drijven op nostalgie
Volgens Heck is de invloed van Linkin Park groot. “Ze lieten zien dat je genres kon combineren”, zegt hij. “Ze integreerden rap en electronica met harde rockmuziek en maakten dat helemaal eigen. Linkin Park is nog altijd enorm en een hoofdact op de grootste festivals.”

Dat ziet ook Veerwater. Wel zag hij dat de optredens tegenwoordig vooral dreven op nostalgie. “Mensen in de twintig en van begin dertig zijn opgegroeid met Hybrid Theory”, zegt de journalist. “Het was voor ons een van de eerste echt harde platen. Het klonk boos, maar tegelijkertijd melodieus.
Ze wisten metal, rock en rap tot een logisch klinkend geheel te smeden.”

Met terugwerkende kracht een raar concert

Een maand voor de dood van Bennington stond Linkin Park nog in de Ziggo Dome in Amsterdam. Centraal stond One More Light, het zevende album van de band, dat behoorlijk afwijkt van het typische geluid en daarom op stevige kritieken kon rekenen.

SLAM-dj en groot fan Michiel Jurrjens genoot er desondanks enorm van. “Met terugwerkende kracht is het een raar concert geweest vorige maand”, zegt hij. “Je vraagt jezelf dan toch af of je iets kon merken aan Bennington, maar ik had niet het gevoel dat het niet goed met hem ging.”

Volgens hem is de dood van Bennington een enorm verlies voor een hele generatie. “Het is een band waar zoveel mensen mee zijn opgegroeid”, zegt Jurrjens. “Bennington was samen met Shinoda daar het gezicht van. Nu is een van die gezichten er niet meer. Het voelt alsof een stuk jeugd is afgelopen.”

Bron: NU.nl